L’éducation des héros en Grèce antique

H εκπαίδευση του γενναίου στην ελληνική αρχαιότητα

voici les exposés des élèves de 4e : 

exposé sur l'éducation d'Ulysse, le héros de l'Odyssée :

 é

exposé sur l'éducation des héros dans l'Iliade :

exposés sur la civilisation d'Athènes à l'époque classique :

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ  ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Β΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΜΕ ΘΕΜΑ: «Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ»

Διαπιστώσαμε :

1)ότι ο ήρωας/γενναίος στην αρχαία Ελλάδα δεν παρουσιάζει σταθερά χαρακτηριστικά σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της και της πολιτικής εξέλιξής της. Κατά συνέπεια, και οι αξίες/αρχές του προσαρμόζονται στην ηθική φιλοσοφία κάθε φάσης της και συμπαρασύρουν συνακόλουθα την εκπαίδευση των νέων κάθε εποχής.

2)ότι δεν υπάρχουν αρκετές έμμεσες ιστορικές πηγές για την αρχαΪκή περίοδο (έπη, λυρική ποίηση). Έτσι ο τρόπος εργασίας μας γι΄αυτήν την περίοδο ακολούθησε αντίστροφη πορεία: από τα χαρακτηριστικά αντιπροσωπευτικών ηρώων (Αχιλλέα-Οδυσσέα-Αρχίλοχου) προσπαθήσαμε να εκμαιεύσουμε τις αρχές διαπαιδαγώγησής τους.

            Καταλήξαμε σε μερικά βασικά συμπεράσματα:

1) Στην ομηρική εποχή ο χαρακτηρισμός «αγαθός» προϋποθέτει την ευγενική καταγωγή, τον πλούτο, την πολιτική επιρροή στις συνελεύσεις και την ατομική υπεροχή στον πόλεμο. Τείνει δηλαδή να ταυτιστεί με τον δυνατό και τον γενναίο. Η επιδίωξή τους για διάκριση και υπεροχή εκφράζεται με το ρήμα «ἀριστεύω». Παροιμιώδης εξάλλου είναι η συμβουλή «αἰέν ἀριστεύειν» που έδιναν οι πατέρες στους νεαρούς πολεμιστές γιους τους (ο Πηλέας στον Αχιλλέα και ο Ιππόλοχος στον Γλαύκο, Λ και Ζ αντιστοίχως).

2) Στον αντίποδα των αρίστων οι κακοί ανταμείβονται στο τέλος φριχτά για τις κακές τους πράξεις. Όπως η ραδιούργα Κλυταιμνήστρα στον αντίποδα της πιστής Πηνελόπης, οι ανυπόμονοι σύντροφοι του Οδυσσέα στον αντίποδα του καρτερικού αρχηγού τους, ο αφοσιωμένος Εύμαιος και η Ευρύκλεια στον αντίποδα των καταχραστών της περιουσίας του Οδυσσέα, δηλαδή των μνηστήρων και των άπιστων δούλων του παλατιού.

3) Μεσολάβησε μια ενδιάμεση εποχή αλλαγών και ανακατατάξεων, που εκπροσώπησε ο Αρχίλοχος τον 7^ο π.Χ.αι,. προτιμώντας να συγκρουστεί με παραδοσιακές αξίες και να χαρακτηριστεί «ρίψασπις», παρά να πολεμήσει παράτολμα. Πρόταξε έτσι, σε όλες τις πτυχές της ζωής του, το μέτρο, το υψηλότερο ιδανικό των αρχαίων Ελλήνων, που οδήγησε στον χρυσό αιώνα του Περικλή.

            Μέσα από αυτή την πορεία ο ελληνικός πολιτισμός κατέθεσε την παρακαταθήκη του στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό. Αν μπορούμε να την περιορίσουμε σε τρεις έννοιες, εννοούμε τη Δημοκρατία, την ανθρωποκεντρική Φιλοσοφία και τη γυμνότητα του Τραγικού στοιχείου του ανθρώπου.