Το παιχνίδι θεωρείται άρρηκτα συνδεδεμένο, κυρίως, με την παιδική ηλικία και συμβάλλει καθοριστικά στην σωματική, την ψυχοσυναισθηματική, την κοινωνική και την γνωστική ανάπτυξη του παιδιού. Η σπουδαιότητα του παιχνιδιού αποτυπώνεται από τους Dodge & Colker (1998) καθώς «αν θέλουμε τα παιδιά να μαθαίνουν με επιτυχία τώρα και στο μέλλον, θα πρέπει να τα μάθουμε να σκέφτονται για τους εαυτούς τους, να επιλύουν προβλήματα και να συνυπάρχουν με τους άλλους, αυτές οι ικανότητες κατακτώνται όταν τα παιδιά ενθαρρύνονται να εξερευνούν ενεργητικά το περιβάλλον, να επιλύουν προβλήματα που έχουν νόημα για αυτά και να συνεργάζονται με άλλους για την ολοκλήρωση των εργασιών. Όλα αυτά τα παιδιά τα κάνουν όταν παίζουν». Πολλές φορές θεωρείται, λανθασμένα, από τους ενήλικες χάσιμο χρόνου, όμως «το παιχνίδι είναι για τα παιδιά, όπως η εργασία για τους ενήλικες » (Γέρου, 2009). Στην σύγχρονη εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης, το παιχνίδι του εξωτερικού χώρου, της αυλής, της αλάνας αντικαταστάθηκε από ψηφιακά παιχνίδια, video games, κονσόλες κλπ. Στο έργο αυτό θα παίξουμε παραδοσιακά, όπως παλιά, όπου κυριαρχούσε η ευρηματικότητα, η φαντασία, η δημιουργία, η διάθεση, το κέφι και η ευχαρίστηση, με απλά υλικά, χωρίς πανάκριβες συσκευές.