Hepimiz masallar ile büyüdük. Dinlediğimiz bu masalların karakterlerinin yerine kendimizi koyardık ve hülyalara dalardık. Biz çocuklarımıza dinledikleri masalları canlandırarak onlara anlatıyoruz. Gerçeğini aratmayacak şekilde düzenlenen dekorlar ile çocuklar kendilerini masalın içerisinde buluyor. Karakterlerin yerine geçerek oyuna dahil oluyor. Öğretmenler tarafından her ay belirlenen farklı bir masal, yine öğretmenler tarafından gerçeğe yakın tasarladıkları kostümleri giyerek, hikayeden karakterlere hayat veriyorlar. Çocuklarımız geç görsel şölen yaşıyor hem de hikayelerdeki sebep sonuç ilişkisini daha iyi anlıyor. Bu yöntemle anlatılan masallar sayesinde, inceden verilen olumlu mesajlar da çocuklarda kalıcı izler bırakıyor. Ayrıca hikaye süresince bazı karakterlerin aynı kişiler tarafından kostüm değiştirilerek anlatılması, onlarda bir kişinin farklı rol alabileceğini gösteriyor. Hikayeyi anlatanlar kendi öğretmenleri olduğu için daha keyifle izliyorlar ve dahil oluyorlar. We've all grown up with fairy tales. We would put ourselves in the place of the characters of these tales we listen to, and we would go into dreams. We tell them about the children's tales. With decorations arranged in such a way as not to have the truth, children find themselves in the tale. It is included in the game by replacing the characters. A different tale set by the teachers every month, they bring the characters to life from the story by wearing the costumes they designed close to reality by the teachers. Our children live a late visual feast and understand the cause-and-effect relationship in stories. Thanks to the fairy tales described in this method, the affirmative messages also leave permanent marks on children. In the course of the story, some characters are told by the same people by changing their costumes, and they show that a person can play a different role. Those who tell the story are more interested in watching themselves because they have their own teachers.