Οι γενικότερες αρχές και η φιλοσοφία της σύγχρονης εκπαίδευσης, στοχεύουν σ’ ένα σχολείο ελεύθερο και δημοκρατικό, δίνοντας το προβάδισμα στην ενεργητική προσέγγιση του γνωστικού αντικειμένου από τους μαθητές και στην παράλληλη καλλιέργεια των νοητικών, ψυχικών, σωματικών δεξιοτήτων του παιδιού. Η στροφή προς τον βιωματικό τρόπο μάθησης, σε αντιδιαστολή με τις παραδοσιακές μορφές διδασκαλίας που δείχνουν αναποτελεσματικές στα νέα δεδομένα της πολυπολιτισμικής τάξης, οδηγεί στην αναζήτηση νέων εργαλείων και τεχνικών. Ήδη από τη δεκαετία του ’80 έχει αποδειχτεί ότι η έννοια της μάθησης συμπορεύεται και ταυτόχρονα συνυπάρχει με την έμφυτη ανάγκη του παιδιού για παιχνίδι. (Alexander & Dewey, 1967) Το πόσο σημαντικό είναι να εμπλέκονται ενεργά οι μαθητές και οι μαθήτριες στην εκπαιδευτική διαδικασία όπως και το να ασχολούνται και να επιλύουν πραγματικά προβλήματα που αφορούν τους ίδιους καθώς και τη σχολική αλλά και την ευρύτερη τοπική κοινότητα είναι πλέον κοινώς παραδεκτό. Η χρήση της κούκλας αποτελεί ένα άριστο μέσο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών (Δαράκη, 1992: 41) και στο προτεινόμενο διδακτικό σενάριο θα γίνει προσπάθεια εισαγωγής της κούκλας (με διάφορες μορφές) στην εκπαιδευτική διαδικασία και πρακτική. Η κούκλα ή η φιγούρα γίνεται ένας «νέος δάσκαλος» με πολύ μεγαλύτερη δύναμη, εξουσία, μαιευτική ικανότητα και επιρροή. Μπορεί ακόμα να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά πολύ αποτελεσματικά σε θέματα που ο ίδιος ο δάσκαλος αντίστοιχα θα δυσκολευόταν (σεξουαλικές σχέσεις, έρωτας, γέννηση, σώμα, αγάπη). [Άλκηστις Κοντογιάννη, «Κουκλο-Θέατρο Σκιών», Αθήνα 1992] Κι αν ο Τζιάνι Ροντάρι, μας επισημαίνει πως «τα παιδιά έλεγαν στην κούκλα ό, τι δεν θα μπορούσαν ποτέ να πουν στον δάσκαλο» εμείς θα συμπληρώναμε πως μέσα από την κούκλα τα παιδιά μπορούν, ίσως, να πουν πράγματα που δεν θα έλεγαν ούτε στους συμμαθητές τους, αλλά ούτε, ακόμα, και στον ίδιο τους τον εαυτό. Εμείς επιλέγουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα της έμφυλης ισότητας και των στερεότυπων, τόσο στην οικογένεια και το σχολείο, όσο και στην κοινωνία ευρύτερα προωθώντας τον 5ο από τους 17 Παγκόσμιους Στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης (Ισότητα των φύλων) και αξιοποιώντας τις αρχές της «Φεμινιστικής Παιδαγωγικής». Η φεµινιστική παιδαγωγική «δίνει ιδιαίτερη σηµασία στη διαφορά, θέτει υπό αµφισβήτηση ισχυρισµούς για καθολικές αλήθειες και επιχειρεί να δηµιουργήσει κοινωνικό µετασχηµατισµό σε έναν κόσµο µεταβαλλόµενων και αβέβαιων νοηµάτων» (Weiler, 1994, 12).